RYS HISTORYCZNY

Historia Szkoły Podstawowej w Goszczanowie nierozerwalnie związana jest  z dziejami wsi. Goszczanowo to jedna z najstarszych miejscowości znajdujących się w dolinie Noteci, której ślady ciągłości osadniczej sięgają 2500 lat p.n.e. poprzez  III okres epoki brązu, po osadę z okresu kultury prowincjonalno-rzymskiej.       W średniowieczu biegł tędy trakt z Drzenia (obecnego Drezdenka) do Skwierzyny. Pierwsze zapiski archiwalne mówiące  o działalności szkoły pochodzą z 1774 roku.  W tym czasie uczęszczało    do niej dwadzieścioro dzieci. W czasie II wojny światowej budynek szkoły służył jako spichlerz zbożowy, ale mieszkańcy wsi,      nigdy  nie zapomnieli, do czego został przeznaczony. Ponownie, jak podają zapiski z kronik szkolnych, dzieci polskie zaczęto uczyć w 1946 roku. W kronice szkolnej z 1960 roku, w której odtworzono okres od 1945 roku czytamy, że „w pierwszej połowie stycznia 1945 roku ruszyła znad Wisły wielka ofensywa radziecka, która w ciągu stycznia, lutego i marca wyzwoliła spod straszliwej okupacji hitlerowskiej polskie miasta i wsie” .[1] Pierwsze po wyzwoleniu kierownictwo szkołą objął                       w dniu 1 września 1946 roku Władysław Bober. Szkoła posiadała wówczas pięć oddziałów, ale już rok później liczyła siedem klas. W kolejnych latach zwiększała się liczba uczniów i grona pedagogicznego. Nauka odbywała się w dwóch murowanych budynkach, które w 1959 roku zelektryfikowano. Wówczas wymieniono stare drewniane ogrodzenie, zastępując je siatką. Przełomowym wydarzeniem w historii placówki była jej rozbudowa  i modernizacja, w  latach osiemdziesiątych, z inicjatywy Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły.  W społeczności Goszczanowa rozbudowa szkoły była wielkim przedsięwzięciem związanym       nie tylko z ogromnymi nakładami finansowymi,  ale i zaangażowaniem lokalnej społeczności. Coraz poważniejszym problemem   w kolejnych latach stawał  się   niż demograficzny, który zagrażał istnieniu wiejskiej placówki oświatowej. Liczne inicjatywy podejmowane przez dyrektorów szkoły pana Czesława Jankowskiego i panią Teresę Król, grono pedagogiczne,                    uczniów i ich rodziców oraz zadawalające osiągnięcia dydaktyczne spowodowały, że szkoła w tym środowisku jest jedyną placówką, która nie poddała  się procesowi degradacji.